Een interview met Koen Schobbers, Nederlands eerste esporter met een professionele topsportstatus en auteur van het boek ‘Mijn gamende kind’.
Het is een regenachtige winterdag in Nederland, als we Koen Schobbers ontmoeten in een hip café naast het station van Gouda. Hij is net terug van een weekend Istanbul, Turkije, waar hij aanwezig was voor de Global Esports Federation. Sinds hij op 15-jarige leeftijd professioneel gamer (esporter) werd, spelen videogames een centrale rol in zijn leven.
Een centrale rol, maar niet de hoofdrol. Hij is daarnaast met sport bezig - wat nodig is als professioneel gamer - en hij heeft Geneeskunde gestudeerd. Gamen is al lang en breed een alledaagse hobby voor iedere leeftijd, beroepsgroep en gender. En dus ook topsport, wat maakt dat gamen meer en meer is geïntegreerd in de maatschappij. Hoe komt het dan toch dat gamen door veel mensen, voornamelijk ouders, niet begrepen wordt en dat ouder en kind hier vaak conflicten over hebben?
Van esports tot expert
Koen hield al op jonge leeftijd van auto’s, racen en snelheid. In plaats van een carrière in de autosport, vonden zijn ouders het veiliger om hem virtueel te laten racen. In het begin won zijn vader nog van hem, maar een dag later bleek Koen de betere virtuele coureur in Trackmania. Hoewel hij zelf niet door had hoe goed hij was, werd hij al vrij snel gescout om professioneel voor een team te gaan racen. En zo geschiedde, al nam de carrière van Koen als esporter een wending nadat zijn moeder het hele gamen niet kon plaatsen.
Toen het contract getekend werd, zorgden duidelijke afspraken er thuis voor dat Koen alleen professioneel mocht blijven gamen als zijn schoolcijfers er niet onder leden. “School was echter niet het probleem. Mijn moeder en ik begrepen elkaar niet,” zegt Koen. “Mijn vader had interesse in mijn hobby, maar mijn moeder niet, dus praatte ik er met haar niet over.” Hij trok meer naar zijn vader toe, wat een gat in de communicatie met zijn moeder veroorzaakte. “We groeiden uit elkaar,” aldus Koen, en de emotie van toen komt zelfs nu nog naar boven. “Het was een pijnlijke ervaring, maar als kind ben je niet degene die de eerste stap zet. Je kunt als kind doen wat je wil, maar de ouders zijn de baas. Dus het is aan de ouders waar de verandering moet plaatsvinden.”
Pas toen zijn moeder het boek Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon las en direct op hem toepaste, veranderde er veel en werd hun relatie weer beter. Het roer ging helemaal om toen hij derde werd op het WK Trackmania en hij hiermee media-aandacht kreeg. Ineens was haar gamende kind niet meer het mikpunt van scheve blikken van andere ouders, maar een succesvolle esporter. Het stigma dat gamende kinderen helaas nog steeds opgelegd krijgen, speelde mee dat zijn moeder best wat tijd nodig had om warm te worden voor de hobby en latere carrière van haar zoon. De communicatie verbeterde waardoor het veel makkelijker werd om afspraken te maken. Er was van beide kanten meer begrip en na een zware tijd ging het weer goed binnen het gezin.
Dezelfde soort problemen omtrent communicatie en kinderen die volgens ouders teveel gamen, staken ineens ook in de omgeving van Koen de kop op. “Wij hadden dit al meegemaakt, dus we wisten precies wat er aan de hand was.” Gedreven door zijn eigen pijnlijke ervaring en steile leercurve, organiseerde hij in 2016 een workshop om ouders van gamende kinderen te helpen leren omgaan met hun gamende kind. Vervolgens begon hij in 2017 al zijn kennis op te schrijven – wat in 2018 de basis van zijn boek werd.
Uiteindelijk eindigde hij zijn loopbaan als esporter, vormde zijn carrière naar expert op het gebied van communicatie tussen ouders en hun gamende kinderen, en startte hij het platform Parents of Play.
Heeft mijn kind een gameverslaving? Hint: waarschijnlijk niet
Lang niet ieder kind dat van gamen houdt, is er verslaafd aan. “Ouders of verzorgers trekken veelal voorbarig de conclusie dat hun kind gameverslaafd is,” zegt Koen. Geïnspireerd door hoe zijn moeder weer contact met hem kreeg nadat hij de eerste Nederlandse jongen ooit was met een topsportstatus, publiceerde hij het boek “Mijn gamende kind” in 2020. Daarin beantwoordt hij de meest voorkomende vragen van ouders met gamende kinderen, inclusief implementeerbare tips. Ouders worden zodoende beter geïnformeerd, waardoor er meer communicatie en begrip ontstaat. Ook legt hij uit hoe je een solide basis qua communicatie op kunt bouwen door goede afspraken te maken over het speelgedrag van je kind.
Vergis je niet, het is niet gedaan na een middag gezellig met je kind zitten. Nee, het is best hard werken om samen met je kind tot goede afspraken over gaming te komen. Maar ja, opvoeden is ook gewoon werk. Weet dat er in het begin aan beide kanten irritatie kan ontstaan. Blijf volhouden, wees consequent in het zoeken van het dialoog om tot goede afspraken te komen. Ga bijvoorbeeld iedere zondag samen een weekplanning maken. Maar hou het ook luchtig en flexibel.
“Met adviezen als ‘verminder schermtijd van een kind tot twee uur per dag’ kom je niet ver,” weet Koen. “Want deze afspraak verandert in het hoofd van je kind al snel in ‘ik moet 2 uur per dag gamen,’ en dat wil je ook niet.” Iedere dag, ieder huishouden en iedere situatie is namelijk anders. Dus een algemeen advies over hoeveel uur per dag je je kind moet laten gamen zul je van Koen niet krijgen.
Hij adviseert in plaats daarvan om naar de algemene planning te kijken, zoals school, huiswerk, sport, dansles etc. “En kijk dan waar het spelen van games tussen past. Zodoende voelt het binnen de kortste keren niet als beperking, maar iets wat normaal is om te doen.” Wanneer gamen wordt behandeld als elke andere hobby die zijn gezonde grenzen nodig heeft, verschilt het niet veel van bijvoorbeeld buiten voetballen met vrienden.
Gamen is echter nog vaak een verkeerd begrepen activiteit en is nog altijd omringd door stigma’s. Maar door de juiste maat te vinden blijf je met gemak van het ‘verslaafd zijn’ weg. Koen heeft daarom de ‘Spel Schijf van Vijf’ ontwikkeld: Slaap, Studie, Sport, Sociaal en Spel. “De S van Spel mag geen negatieve impact hebben op de andere S-en. Er is een risico op gameverslaving wanneer twee of meer S-en consistent ernstig aangedaan worden door de S van Spel,” laat Koen weten. Gamen mag dus niet ten koste gaan van slaap, sociale activiteiten, prestaties op school of werk, of sport. Dit model wordt door instanties ook gebruikt ter diagnostiek, zoals door De Opvoedpoli en Jellinek. Meer over dit model in een volgend artikel.
Mijn gamende kind: hét advies voor een gezond thuis
Koen is het levende bewijs dat een jonge gamer, met de juiste begeleiding vanuit huis, het goed kan doen op school en er een gezonde, actieve levensstijl op na kan houden. Heb je toch problemen met een gamend kind en loopt de communicatie stroef? Dan kun je als modern huishouden een exemplaar van het boek “Mijn gamende kind” goed gebruiken (internationale uitgevers, ook voor jullie!). Tenminste tot de tijd komt dat de hele generatie gamende kinderen veranderd is in gamende ouders.
Gamen is leuk, net als vele andere hobby’s, dus koester het plezier en geef aandacht aan je gamende kind. Toon interesse en wees betrokken. Het is misschien niet de hobby die je in je hoofd had, maar sta open voor wat jouw kind leuk vindt. Door naar je kind te luisteren en oprecht geïnteresseerd te zijn behoud je de band en krijg je zelf ook meer begrip als je er gezonde grenzen aan wil stellen. Je hoeft niet direct ook zelf de controller op te pakken - maar wie weet zou je daar zelf ook veel plezier aan kunnen beleven!
Vond je dit behulpzaam? Of zit je zelf ook met de handen in het haar over het gamegedrag van je kind? Dan hebben we goed nieuws voor je! In de komende maanden zal Koen Schobbers zijn advies aan ouders van gamende kinderen samenvatten in een reeks gastartikelen voor Dundle Magazine.
